در انسان شناسی الهی فرض بر این است سیر تکامل یک انسان از توحید به شرک است . در این دیدگاه توحید به حالت اولیه و فطری بشر نزدیک تر است .
در حالی که ، انسان شناسی انقلابی معتقد است سیر تاریخ بشر از شرک به سمت توحید است. اگر کسی بگوید انسان پله به پله از صورت های بدوی جدا شد و به مراحل کامل تر شرک رسید و بعد به مرحله توحید گام نهاد ، پس به پیشرفت معنوی اعتقاد دارد بنابراین وی انسان شناسی انقلابی را تایید می کند. انسان ذاتاً موحد نیست. سیرِ اندیشه های اوست که در مرحله آخر همه را حذف کرده و یک موجود بی نهایت را تصویر می کند.