" با او چنین گفت : بیا جفت من باش و نیازِ من کن ، آری، آن میوه ی تن ات را نیازِ من کن. "

" – پس ای دوست من ! کیست که تواند به آسمان برآمدن؟

خدا آن ، آری جاودانه ، با آفتاب در آن مسکن گزیده اند.

اما آدمیان را روزی چند به شماره داده اند،

پس هر چه کنند ، باری جز نسیم هوا نتوان بود ! "

بخش هایی از کتاب گیل گَمش