یکشنبه، دی ۱۵، ۱۳۸۷

امید

به چه امید زنده ام نمیدونم.
نه هدفی، نه کاری، نه درسی. جذابیتشون ته کشید. ... تو دهنشون.
الان که اینجورم 10 سال دیگه چه گه ای ام نمیدونم.
مغز گوز، پشتکار صفر، هدف هیچ. چی میمونه نمیدونم.
میگه این بده؟ میگم نه. میگه خوبه؟ میگم نه. میگه پس چی؟ میگم نمیدونم. نصف خوبه نصف بد. نامعلوم. همه چی نصف خوب نصف بد. تصمیم گیری صفر.



1 Comments:

Blogger پژمان said...

امیرجان، منم همینم :(، فکر کنم همه همینیم!

یکشنبه دی ۱۵, ۰۶:۵۶:۰۰ بعدازظهر  

ارسال یک نظر

<< Home